kerst actie 14 december 2016
Na weken van voorbereiding is de dag aangebroken, waarin we al onze inzet tot het hoogte punt laten komen. Vandaag 14 december gaan we met een kleine groep naar twee ziekenhuizen toe, te weten het WestFriesGasthuis in Hoorn en het Medisch Centrum Alkmaar.
Voor de meesten begon die dag om 6.00 uur die ochtend met even koffie drinken, wakker worden en dan opweg naar Enkhuizen. Eenmaal in Enkhuizen aangekomen werden we door onze gastvrouw Saskia verwelkomt met koffie. Meteen begonnen de mannen en de vrouwen zich om te kleden voor het gebeuren. Kort werd er bij gepraten en dan is het toch echt tijd om de zowel de bus áls de volgauto vol te stoppen met cadeautjes. Waarna de kleurrijke groep nog even op de foto werd gezet tezamen bij het “bussie”.
Er waren cadeautjes voor alle leeftijden. Ook de gedoneerde “Troostdekentjes” gingen mee.
Al het speelgoed was gedoneerd door bedrijven en particulieren. En nog belangrijker … Alles was Nieuw.
Dit is natuurlijk ook een vereiste in ziekenhuizen, nieuw en verpakt.
Simon en Robbert, waren onze 2 rendier Rudolfjes en bestuurde de 2 auto’s van die dag. De een bleef achter bij de auto’s de andere rende het ziekenhuis door als we iets te kort kwamen.
De tijd om te vertrekken naar het WFG te hoorn is aangebrokken. De cameraploeg Fast Forward ging mee om van deze dag een mooie videoverslag te maken. Nog eenmaal een rondje voor de kerstman en zijn elfjes in Hoorn, voordat we het seintje kregen om voor te mogen komen rijden. Eenmaal uit de bus werden de karretjes volgeladen met cadeautjes en dekens. Snoepjes werden overhandigd aan de elven en kerstman zodat ze deze konden uitdelen. Dan is het zover, we gaan naar binnen. We waren allemaal wat nerveus. Hoe gaat het lopen? Vinden de kinderen het leuk?
Wanneer wij om 10.30 uur de hal in lopen krijg je de eerste mooie reacties al. Vooral van oudere mensen, zij vinden het geweldig dat we dit opgezet hebben. Helemaal als ze dan ook nog te horen krijgen dat wij motorrijders en tattoeerders zijn. “Jullie doen goed werk” of “Waren jullie er maar 40 jaar geleden al” zijn enkele van de warme woorden die we deze dag hebben gehoord.
De kerstman loopt richting de lift en de groep volgt. Onderweg kan de kerstman het niet laten om toch even zijn bel te laten klinken want dit hoort er toch echt wel bij. Eenmaal op de juiste verdieping aangekomen worden we begeleid door 2 jongedames van het ziekenhuis zelf. We worden voorgesteld aan de ouders van de kleine kinderen en baby’s. De kinderen ontvangen een deken en een aantal cadeautjes, ook voor de hele kleintjes hadden we cadeautjes en een troostdeken.
De kerstman was met een van zijn elfjes bij een jonge moeder, hij gaf haar een deken en de elf gaf haar de andere cadeautjes en natuurlijk wat te snoepen voor de moeder. De moeder keek de kerstman aan met van die vragende ogen, waarna bij moeder de tranen kwamen. Ze begreep er niets van. Na deze moeder verteld te hebben wie wij zijn en waarom wij dit doen gingen we door naar de volgende kamer. Zo liepen we kamer na kamer af. Handjes werden geschud. Foto’s gemaakt. Vragen beantwoord. In de speelzaal werd er speelgoed neergelegd, en voor de ouders wat te lezen. In de koffiekamer legde we echte koeken van echte bakker Harrie Kort neer. Ja ook de verpleging was niet vergeten voor al hun goede inzet van het afgelopen jaar.
Om 12.30 uur verlieten we het WFG en gingen we lunchen bij de McDonalds te Hoorn. Hier waren we wel aan toe. Gelijk even napraten over al de belevenissen van dit eerste bezoek. Was heftiger dan we hadden voorgesteld. Of zou het komen omdat we gevoelsmensen zijn?
Nadat de grote bestelling was geplaatst namen we plaats aan een lange tafel. Eén van de werknemers vond ons wel heel intressant en bleef maar om ons heen lopen en vragen stellen. Toen we vroegen of hij met de kerstman en zijn elfjes op de foto wilde, ging hij dit meteen vragen. Wanneer één van onze elven meeliep om het een en ander uit te leggen, mocht er een foto gemaakt worden bij de kerstboom middenin de McDonalds en natuurlijk wilde de manager en nog 2 dames er ook bij. De jongeman genoot enorm. Ze mogen bij de McDonalds in Hoorn blij zijn met hem als personeelslid. Wat een passie en gedrevenheid voor de zaak heeft hij, ik hoop dat ze hem er nog jaren in dienst mogen houden.
Na dit allemaal reden we door naar Alkmaar waar we te gast waren in het MCA. In de hal even foto’s maken en dan naar boven. Op de afdeling werden wij ontvangen door een hele lieve gastvrouw. Zij begeleide ons eerst langs de kleine kinderen en daarna langs de oudere kinderen en we sloten daar af bij de pasgeboren baby’s.
We liepen door de hal naar de eerste kamer. Een ouder meisje lag hier alleen. Haar moeder zat erbij. Ze stapt uit bed en zegt: “maar ik heb geen make up op”, waarna de kerstman haar gerust stelde en haar een troostdeken en een aantal geschenken overhandigde. Ze is overweldigd en zeer dankbaar. Wij gaan door en laten haar achter bij haar moeder. We lopen door naar een zaal waar meerdere kinderen zitten. Daar zit een jongen die een beetje nors kijkt. Hij geeft de kerstman een hand en van de suiker-elf krijgt hij een deken en een cadeau, hij pakt deze meteen uit. Dan volgt er een glimlach, het is een groot dierenboek. Wat is hij er blij mee! Aan tafel zit een andere jongen ook hij krijgt een deken en een cadeau. Wat is het toch geweldig om te zien, die koppies die even de zorgen van de dag kwijt zijn. We lopen door naar andere kamers. We mogen hier niet naar binnen wegens gezondheids redenen. We leggen de dekens en de cadeautjes in de sluis wanneer er geen ouder of verzorger aanwezig is. Wanneer ze er wel zijn komen ze vaak even uit de ruimte en wordt alles in ontvangst genomen. Ze vinden het geweldig en ook de wijze waarop we het doen.
Dan komen we bij een meisje die overgeplaats gaat worden, de aandacht is wat veel, maar ook hier merk je weer dat ze even vergat dat ze werd overgeplaatst, de deken en cadeaus nam ze in ontvangst.
We lopen door naar de ruimte met de pas geboren baby’s, er is een tweeling geboren. Deze ouders kwamen naar ons toe en namen de cadeautjes in ontvangst. Nog even stonden ze na te praten met de kerstman. Ze wilde weten wie we waren en waarom we dit deden.
En dan komt er een meisje van drie naar de kerstman toe, ze verteld dat ze een broertje heeft gekregen. De kerstman feliciteerd haar, geeft haar wat snoepgoed en van een elfje krijgt zij een cadeautje. De moeder krijgt een troostdeken en een aantal kleine cadeautjes voor de baby.
Eenmaal aan het eind van de ganng te zijn gekomen besluiten we om alle baby cadeautjes achter te laten in dit ziekenhuis voor de moeders die nog komen. En ze krijgen ook nog een aantal grotere cadeaus voor op de afdeling. Ze is zo blij met deze gift en belooft ons dat zij zal zorgen dat het bij de ouders terecht komt.
Het meisje van drie, weet je nog. Ze liep mee met ons en ze kreeg cadeautje extra van één van de elven met de woorden: “dat mag de kerstman niet weten hoor”. Stiekem liep ze weg met het cadeautje. Op de terugweg kwamen we weer langs haar kamertje waar ze zat met haar moeder. Ze kwam naar de elf toe en vroeg of de kerstman de baby even wilde bekijken. De elf nam haar mee naar de kerstman. En zo ging de kerstman even kijken. De moeder vroeg of de kerstman de baby even vast wilde houden. Zo gezegd zo gedaan. Hij ging meteen op zijn hurken zitten om samen met de baby en het meisje op de foto te gaan. Ook de moeder kwam er nog even bij. Wat een mooi moment was het voor dit meisje, wat was ze trots.
Nadat we nog even een kopje koffie hadden gedaan in de zusterskamer lopen we naar beneden. In de hal komen we een jongeman tegen in zijn rolstoel. Over zijn knieen hangt een troostdeken. De dame die zou worden overgeplaatst lag onder de troostdeken op de brancard van omringd door ambulancepersoneel. Dan nog even langs de kinderen die in het restaurant zitten bij ouders en grootouders.
En dan gaan we naar huis. Buiten word nog even een foto gemaakt bij het bussie en nemen we afscheid van ‘Pietje Testbeeld’.
Eenmaal thuis aangekomen ploffen we neer. We zijn gesloopt, moe van de lange dag en vele emoties. Voldaan van wat we gedaan en gezien hebben. De warme blikken de warme woorden.
Dingen die bij ons op het netvlies zijn blijven steken, zijn die momenten dat een moeder breekt, een moeder die daarna bij je komt en zegt: “Kerstman je kwam op het juiste moment”. Een kind van drie dat zo trots is op haar broertje.
Stichting Bikers4all en Tattoostudio Enkhuizen bedanken het Westfriesgasthuis in Hoorn en het Medisch Centrum Alkmaar en alle andere instanties die hebben geholpen om deze dag zo succesvol tot stand te brengen.
We bedanken tevens alle bedrijven voor hun giften, financeel en met cadeaus.
Troostdekens Overijssel en hun haaksters voor jullie geweldig mooie dekens.
De bakker Harrie Kort uit Enkhuizen voor de geweldige koeken.
Intertoys Enkhuizen voor hun geweldige cadeautjes.
Verder bedanken wij graag alle mensen die in hun vrijetijd bij de Tattoostudio zaten, om de cadeautjes in te pakken.
Ook willen wij namens de Stichting, Saskia Rigthart van Gelder bedanken dat je ons hebt gevraagd, om samen met jouw dit te mogen doen. Deze samenwerking hopen we nog lang te mogen voeren.
En ik denk, dat ik als oprichter namens Stichting Bikers4all en Tattoostudio Enkhuizen de volgende mensen even in het bijzonder in het zonnetje mag zetten.
De elven: Floor, Kirsten, Marielle en Saskia.
De twee rudolfjes: Robbert en Simon.
De kerstman
Voor al jullie inpakwerk en voorbereidingens werk.
Namens de kerstman wens ik iedereen een mooie, liefdevolle kerst toe met familie en vrienden.
Hopelijk zien we jullie allemaal weer in goede gezondheid in 2017.
Waarbij we er weer zullen zijn voor die personen die een steuntje in de rug kunnen gebruiken.
Nog één keer
TOGETHER WE CAN MAKE A DIFFERENCE
Samen is niet alleen
Samen huilen
Samen lachen
Samen groeien
Samen kunnen we de strijd aan
bekijk ook de film, klik hier
Kerst actie
Tattoostudio Enkhuizen & Stichting Bikers4all
Hebben de handen in een geslagen.m
Togheter we can make a
DIFFERENCE
Op dit moment zamelen we nieuw speelgoed in om de kinderen in het
Westfriesgasthuis Hoorn en MCA alkmaar op 14 december te verrassen,
en daarmee een mooie kerst te geven.
Ook staan er van uit de stichting collecte bussen.
Er staat een donatiebus bij:
* Tattoostudio Enkhuizen
* Haarhuis-Winkel te Winkel
* Buds Tolhuis no11 te Nieuw-Milligem
* Nagel Salon te Enkhuizen
* Linda's te Enkhuizen d
* Photo & zo te Enkhuizen
* Bedijs te Enkhuizen
* New Fashion te Enkhuizen
van HesseSteigerbouw hebben we een donatie ontvangen.
Van Troostdekentjes Overijssel hebben we 40 gehaakte dekens mogen ontvangen
Ride Out in Nijmegen.
Zaterdagmorgen 13 augustus 2016 …
Op verschillende plekken in Nederland komen motorrijders samen om gezamenlijk naar het verzamelpunt aan de A325 te rijden.
Wanneer iedereen aanwezig is wordt men welkom geheten door onze voorzitter Grizzly.
Hierin vertelt hij wat de reden is van de rit van die dag. Na deze woorden rijden we gezamenlijk naar het adres waar iemand nog nietsvermoedend bezig is met zijn alledaagse dingen.
Op het moment dat we de straat in rijden loopt de buurt uit. Overal zie je mensen camera's tevoorschijn halen om het gebeuren vast te leggen. Als iedereen zijn motor heeft geparkeerd en richting het huis loopt, verdwijnt het kereltje naar binnen.
Moeder biedt haar excuus aan Grizzly aan en zegt bang te zijn dat zij hem nu niet meer naar buiten kan krijgen.
Grizzly is niet voor één gat te vangen en vraagt of hij het mag proberen. Wanneer hij de jongen vind, welke zich had verscholen in de badkamer, spreekt hij even met hem. Na zo'n 5 minuten komen beiden weer naar buiten lopen.
Grizzly neemt het woord en spreekt zowel rijders áls het gezin aan in zijn speech welke recht uit zijn hart kwam. Woorden die bij een ieder binnen kwamen en werden verwerkt op zijn/haar eigen manier. Her en der werd er even geslikt. De emoties waren duidelijk.
Vervolgens werden de rijders uitgenodigd om moeder en zoon een hand te geven. En dan … Is er koffie! Het gastgezin heeft ons allen verrast met een lekker bakkie koffie. Waarna het dan toch echt tijd is om te vertrekken. De rit gaat door de prachtige omgeving van en rondom Nijmegen.
Na een uur zijn we aangekomen bij een restaurant alwaar we een uur de tijd hadden om te genieten van onder andere een heerlijke maaltijd. Na de maaltijd rijden er 3 rijders even een stukje verderop voor een photo-shoot van moeder en zoon. Bij terugkomst staan de motoren opgesteld voor de groepsfoto met voertuigen. Na de foto nemen we afscheid van 3 rijders welke die middag nog moeten werken. Lost Boys thanks voor jullie hulp. En wij rijden weer terug naar het gastgezin waar we nog even heerlijk napraten onder het genot van een bakkie koffie. Nog even een moment waarbij moeder en zoon in een 'Bikers4all' jas en -hoodie werden gehesen en met Grizzly samen op de foto werden gezet.
Daarna nemen we afscheid van iedereen. Het is tijd om huiswaarts te gaan.
Wij van Stichting Bikers4all zijn erg blij met de opkomst van deze dag.
Ook de complimenten die wij hebben ontvangen doen ons goed.
Bovenal zijn wij blij dat we iets hebben kunnen betekenen voor dit tweetal.
De reactie van moeder welke we zondags ontvingen maakt nogmaals duidelijk dat we door moeten gaan. We moeten aandacht blijven vragen voor misbruik, maar ook mishandeling en pesten een halt toe roepen.
Dit kunnen wij niet alleen.
Daarom zijn wij ook zeer dankbaar voor de steun en hulp van de vele vrije rijders en leden van andere organisaties.
De Stichting bedankt iedereen voor zijn/haar aanwezigheid en bereidheid tot hulp.
We vonden het mooi dat zoveel organisaties erbij aanwezig waren. En ook al die vrije rijders.
Iedereen weet wie we bedoelen. En omdat ik niet iedereen kan benoemen laten wij het hierbij.
Weet dat wij jullie niet vergeten.
Hopelijk zien we elkaar weer bij een van de goede doelen ritten die jullie of wij organiseren.
Bikers4all,
for all bikers.
Rijden voor het doel.
Samen met elkaar maar ook voor elkaar.
Laat ook een reactie achter in ons Gastenbook.
Om ons goede werk te kunnen voortzetten, is er geld nodig.
Wij zijn afhankelijk van donaties en giften.
Wilt u doneren of een eenmalige gift doen, dat kan.
Klik hier.
Ride Out Leeuwaarden
Verslag Ride Out 17-07-2016 Leeuwarden.
Zondagmorgen, ik open de gordijnen. Het weer ziet er veel belovend uit.
9.30 uur, de reis voor een wens gaat beginnen.
Onderweg een aantal stops om vrienden op te pikken.
Gezamenlijk rijden we naar Leeuwarden.
De totale rit was 412 km.
Een half uur voor aanvang komen wij van de Stichting aan bij het verzamelpunt. Een enkeling is er al en met gezonde spanning kijken we uit naar wat er het komende half uur komen gaat. Zullen er nog meer komen of is dit het groepje voor vandaag?
Maar dan komen de rijders binnen stromen. Groepen van 4 tot 6 voertuigen tegelijk.
Iedereen begroet elkaar. Nieuwe vriendschapen worden gemaakt en vragen worden beantwoord. En als de laatste groep, de vrienden uit Noord Holland, ook binnen zijn gaan we ons opmaken voor vertrek.
Familie van de vader, die ook motorrijden, waren in de tussentijd ook gearriveerd. Ik hoor ze nog zo zeggen: “Zoveel mensen, zoveel rijders”.
Even was het weg slikken. Nee geen emotie tonen, dat kan toch niet!!!
Onze voorzitter maakt kennis met het gezin van Chirly. Even nog kort bijpraten want hij is al van zoveel op de hoogte.
Dan roept hij iedereen bij elkaar voor een korte briefing.
Even de regels uitleggen.
Vervolgens geeft hij het woord aan Chirly.
Ze verteld kort waarom en waarvoor we rijden.
Er klinkt een applaus.
Iedereen maakt zich klaar voor vertrek.
Wel handig zo’n opstelplek bij de Mac Donalds in Gortum
We rijden een korte weg naar de Abbingaheim waar de rest van de familie ons opwachtte samen met verzorgers van het tehuis.
We stalde onze motoren en maakte kennis met de vader van Chirly, een man van 90 jaar.
Tot zijn tachtigste levensjaar heeft hij zelf motorgereden.
Toen hij van zijn motor gereden werd, vond zijn vrouw het zo wel genoeg.
Nu hij alleen is vind hij het nog steeds iets geweldigs. Maar belooft is belooft.
Ik gaf hem een hand.
En wat voor een sterke hand kreeg ik.
Hij was zichtbaar ontroerd van alles wat hij zag.
Dan komt de vraag van de ouwe man: “Waarom voor mij, ik ben maar een eenvoudige man”.
Grizzly antwoordde: “Omdat je het verdiend hebt”.
Weer kwam de vraag, waarom?
“Je dochter Chirly heeft gevraagd om iets te doen voor u. Zij wilde u nog één keer laten genieten van het motorrijden. Nog een keer samen met Pa rijden.
Wij vinden dat zij gelijk heeft en hebben dit opgezet voor u” zei Grizzly.
Hij kijkt me aan, slikte even en zegt snel, laten we dan maar gaan.
Geweldig deze reactie van hem. Je voelt meteen de warmte, je voelt dat het goed is.
Samen met een aantal sterke mannen helpen we Pa op de trike van Gert Flieling.
Zodra hij eenmaal zit maakt de rest zich op voor vertrek.
Dan zijn er een aantal rijders van de IOCH die wel willen begeleiden. Ook anderen boden spontaan hulp. Hiervoor onze dank.
En zo starten we de rit. Eerst door Leeuwarden om daarna de stad uit te rijden richting Groningen en vervolgens richting Dokkum.
Onder weg was er een stop.
Het restaurant,Het Nijlpaard in Marrum,
was nog niet open maar meteen werd er geroepen we gaan nu voor jullie open. Wat een geweldige actie van deze eigenaar. Restaurant Het Nijlpaard, … Bedankt!
Na deze stop van ongeveer 45 minuten, wilde we weer verder rijden. Dan roept er iemand: "Er zitten er nog een aantal bij de chinees te eten". Snel werden zij geroepen.
Wij van de Stichting hebben dit nog nooit meegemaakt. Met veel gelach kwamen ze naar buiten, sommigen met een half opgegeten loempia nog in het vuistje.
Via een mooie weg reden we nog een rondje richting Leeuwarden om uiteindelijk weer bij het verzorgingshuis aan te komen. Een geslaagde rit.
Nog even een groepsfoto met iedereen was ook een wens.
Griz heeft pa vast wanneer een zwager met een stoel aan komt zetten en zegt: " Pa ga zitten".
Maar met een duidelijk NEE van opa zei Griz: “Zet de stoel maar weg. Hij wil staand op de foto”. Het duurde even tot iedereen er bij was. En daar stonden we dan, klaar voor de groepsfoto.
Namens Opa (de ouwe zak zoals hij zelf zei) …
Iedereen bedankt voor het er zijn.
De Stichting bedankt iedereen voor zijn/haar aanwezigheid en bereidheid tot hulp.
We vonden het mooi dat zoveel organisaties erbij aanwezig waren. En ook al die vrije rijders.
Iedereen weet wie we bedoelen. En omdat ik niet iedereen kan benoemen laten wij het hierbij.
Weet dat wij jullie niet vergeten.
Hopelijk zien we elkaar weer bij een van de goede doelen ritten die jullie of wij organiseren.
Bikers4all,
for all bikers.
Rijden voor het doel.
Samen met elkaar maar ook voor elkaar.
Laat ook een reactie achter in ons Gastenbook.
Om ons goede werk te kunnen voortzetten, is er geld nodig.
Wij zijn afhankelijk van donaties en giften.
Wilt u doneren of een eenmalige gift doen, dat kan.
Klik hier.
TOERTOCHT 2016
De tocht van 2016 was een tocht met weinig meerijders.
Hierdoor hebben wij vanuit de Stichting besloten om geen inschrijfgeld te innen.
De memoriaaltocht was een geslaagde tocht. Eentje met 3 stops en zeker een tocht om op terug te kijken.
Ondanks de voorspelling van heel slecht weer en de wetenschap dat we rond Apeldoorn reden, hebben wij maar 2 buitjes gehad.
Je kent dat wel stoppen en regenpak aantrekken, of doorrijden.
Bij de eerste regenbui reden we door tot aan de stop. Waar we heerlijk gegeten en warme koffie gedronken hebben.
Daarna reden we door en hielden wij het droog tot de volgende belangrijke stop.
IJS van CO.
Hier kunnen wij niet aan voorbij gaan.
Nadat wij ons ijsje op hadden reden wij voor de laatste 36 km richting restaurant Buds.
We reden richting Apeldoorn, kwamen de bocht door en toen, toen was het grijs voor ons.
3 km reden we in een hoosbui. Waarna we het de rest van de route weer droog hadden.
Bij Buds aangekomen namen wij afscheid van elkaar, de één meteen om voor de volgende bui thuis te zijn.
De ander na een bakje koffie of een glaasje fris.
We hebben genoten van deze mooie rit samen met vrienden.
Waarom er zo weinig rijders waren?
Wij vermoeden omdat er nu veel mensen naar de TT waren, die niet zoals andere jaren op zaterdag was, maar op zondag.
De slechte weersvoorspelling deed de rest.
Toch kijken we terug op een mooie dag. En hopelijk rijden we snel weer eens samen.
Namens het bestuur.
Dank voor jullie aanwezigheid.
Ride out Flynt
Deze Ride Out heeft geen doorgang gevonden inverband met de medische toestand van dit jongetje.
Ons hart is bij hem en zijn gezondheid en veiligheid staan voor ons voorop.
Als Stichting is dit een van de belangrijkste regel die we hebben.
Pesten
Spreekbeurt van T.
Het is maandag 14 maart 2016 … Vandaag ondersteunen wij een spreekbeurt over Pesten. Dit keer in Noord-Holland.
Vlak na de middag komen Griz, Robbert en ik bij school aan en worden zeer welkom ontvangen. Enkele kinderen hoor je al praten over ‘de motorbende’, en je voelt dat het spannend voor hen is. Sommige kinderen reageren daar op met het gevoel stoer te moeten zijn. Vragen als: “Hé jij, … Ben je van een motorbende?” worden door Griz meteen hersteld. “Hé jij?! Zo beginnen we niet. Meneer mag ik u wat vragen? Klinkt een stuk beter”, wordt de jongeman verbeterd waarna hij het opnieuw probeert met de woorden: “Meneer mag ik u wat vragen?”
Eenmaal binnen worden we voorzien van koffie en niet lang daarna stroomt het klaslokaal vol met kinderen. Daar zaten we dan … Achter in de klas en de oogjes op ons gericht. Nog even en de spreekbeurt over ‘Pesten’ gaat van start. Ik zie een ietwat zenuwachtige jongedame plaatsnemen voor de klas. Maar dan gaat ze van start. Ze vertelt over pesten, wat het is, wat het met je doet en nog veel meer. Ze heeft goede voorbeelden en doet vrijwel alles uit haar hoofd. Wat heeft ze dit goed voorbereid zeg! Ook vind ik het super goed van haar dat zij haar eigen verhaal durft te vertellen tegenover de klas! Daar is best wat moed voor nodig! Aan het einde worden er vragen gesteld aan haar, maar ook wij zijn aan de beurt. Eén van de vragen was of ook wij waren gepest. Twee van ons konden daar met een ja op antwoorden. En toen ze hoorden dat je er als volwassene nog steeds last van kan hebben en dat ook volwassen mensen nog altijd worden gepest, werd de klas even stil. Dit antwoord hadden ze niet verwacht, maar gaf ze een hoop stof tot nadenken.
Nadat de spreekbeurt was afgerond gingen we met z’n allen naar buiten voor een klassenfoto met de motoren. Daarna was het voor ons toch echt tijd om afscheid te nemen. Ik vind het super dat Griz ruim tweehonderd kilometer aan zijn teller heeft toegevoegd om bij deze spreekbeurt aanwezig te zijn.
En voor de jongedame die de spreekbeurt had gehouden maken wij allen een diepe buiging uit respect en voor het feit dat ze een 10 heeft gekregen voor deze spreekbeurt! Super goed gedaan meid!
Namens Stichting Bikers4all,
PR-Lady Kirsten
(WolfAngel)
