Kerst4Kids Actie 2018
Woensdag 19 december 2018 vertrekken wij, in vol ornaat en na een heerlijke (en overigens zeer welkome lunch) om ongeveer 12.30 uur richting het Slingeland Ziekenhuis in Doetinchem.
Vier auto op een rij, tien personen en de rest van de auto’s is gevuld met cadeautjes en troostdekens voor de kinderen. Ieder jaar worden er twee andere ambassadeurs mee gevraagd zodat iedereen die wil een keer aan de beurt komt om mee te helpen met deze hartverwarmende actie. Dit jaar waren dit Jolanda en Mark.
Op rotondes zie je kinderen in tegemoet komende auto zwaaien en roepne “Kijk de Kerstman!”. Om 13.15 uur komen we aan bij het ziekenhuis en rijden het parkeer terrein op. Onder het parkeerdek parkeren wij de auto’s. Een moeder en drie kinderen lopen ons voorbij, stappen in hun auto en rijden tegen het verkeer in naar buiten, om nog een keer langs de Kerstman en zijn gevolg te kunnen kijken. Wanneer de cadeautjes allemaal zijn uitgeladen, op twee karren gestapeld én in het pendel (golf)karretje van het ziekenhuis liggen, gaan we richting de ingang. Onderweg komen we kleine kinderen tegen die we een klein cadeautje geven, nog even een foto voor de ouders en dan door naar de ingang.
In de hal gearriveerd nemen we nog vier rolstoelen mee om dozen en zakken op te verdelen die met het golfkarretje naar de entree van het ziekenhuis waren gebracht. Bij de receptie werd nog eens vermeld dat er niet gefilmd mocht worden, maar dat was bij ons al bekend. Als alles geregeld is lopen we de richting de afdeling. Onderweg zijn er al diverse voorbijgangers die worden voorzien van een Candy Cane. Bij de afdeling aangekomen worden we opgevangen door de mensen van de afdeling, zij hadden een lijst bij zich met de namen en leeftijden. Hier waren wij ontzettend blij mee omdat je dan meteen het juiste cadeautje mee kan nemen de kamer in.
Het eerste kindje stond op het punt naar huis te gaan, dus die bezochten we eerst. Ondanks dat zij graag naar huis wilde, was ze blij verrast dat we binnen kwamen. Daarna gingen we naar de afdeling waar te vroeg geboren kinderen lagen.
Twee mensen mochten naar binnen, de Kerstman ging met 1 elfje naar binnen. De ouders waren blij verrast met de komst van ons. Ze vertelde dat hun baby’tje een maand te vroeg was geboren. En dat dit hun leven helemaal op de kop had gezet. Zo vertelde ze emotioneel dat ze in een soort gevangenis leven nu en dat de buitenwereld langs hun heen gaat. Ze kregen maar weinig meer mee. we gaven haar een grote troostdeken. Zodat ze deze om zich zelf en de baby heen kon slaan. De moeder keek ons aan en vroeg emotioneel verrast: “Waarom?” Ons antwoord hierop was: “Gewoon omdat wij weten hoe belangrijk het is.” Dan komt de vraag of zij een foto van ons met de kleine mochten maken. Natuurlijk mochten zij die foto maken! Vader zegt ons nog dat de kleine, slapende, man niet alles mee zal krijgen. Hierop antwoord het elfje: “We zijn er niet alléén voor de kinderen. Wat wij hier doen vandaag doet ook u als ouders heel erg veel.” Vader keek haar nadenkend aan en besefte dat het elfje gelijk had. Stiekem was er een elfje met de Kerstman meegekomen toen hij wat kleertjes voor de kleine man uit één van de vele zakken in de gang haalde.
En ja, een klein baby’tje zo groot als twee handen van de Kerstman … Dat doet een hoop met je. Vol emotie verlaten we het kamertje van het prachtige jonge gezin.
Bij de kamer van de verpleging geven we een tas vol met prematuur kleertjes af zodat de andere kindjes nog verrast konden worden zodra de ouders er waren. Daarna nemen afscheid van deze afdeling en gaan weer de lange gang door, op naar de volgende kamer.
We komen in een kamer waar een meisje ligt. Haar beentjes zitten in het gips en hangen omhoog aan het bed. Het kindje was overweldigd door ons bezoek. O wat wilde ze graag in de armen van haar moeder springen. Zo onbeholpen, zo hulpeloos. Ook zij kreeg een aantal geschenken en een troostdeken. Haar moeder gaf toestemming dat er foto’s gemaakt mochten worden. Zij vertelde nog dat het geweldig is wat wij deden, de persoonlijke benadering, ook al zijn we verkleed. En met de woorden ga zo door, vertrekt de Kerstman naar de volgende. Eén elfje bleef achter zodat moeder het fotoformulier kon invullen. Het elfje zag het meisje zoeken haar haar cadeautje en hielp haar het pakken. Het meisje, wat eerst huilend om haar moeder vroeg, liet vol trots haar cadeautje zien en zei: “Open?” Het elfje hielp, samen met iemand van de afdeling, alle onderdelen van haar cadeautje open te maken en van het plastic te ontdoen. Het meisje was zó blij en dankbaar toen de eerste schrik voorbij was. Het elfje nam, met een warm en emotioneel gevoel, afscheid van moeder en dochter.
Dan komen we in een kamer waar een jongeman ligt, we geven hem zijn geschenken die hij dan ook meteen uitpakt. Een blij gezicht. Ja in het ziekenhuis liggen is nooit leuk en met kerst nog minder!
De moeder verteld het verhaal van haar zoon, maar ook hoe ze het waardeert wat wij doen. “Jullie maken het in deze moeilijke tijden iets meer dragelijk”. Zo gingen we van kamer naar kamer.
Onze twee rendieren pakken de cadeaus welke voor de hele afdeling bestemd waren en lopen richting de gezamenlijke ruimte om daar vier dingen in elkaar te zetten zodat er kinderen gezamenlijk kunnen spelen als ze daar verblijven. Na even sleutelen stonden daar een keukentje, een groentewinkel, een poppenwiegje en een kinderwagen te stralen voor de kinderen.
Ondertussen zijn de anderen naar de afdeling gegaan waar ouders en kinderen in de wachtkamer op hun afspraak aan het wachten zijn. Iedereen krijgt een geschenk. En één van de ambassadeurs deelde ook hier weer kerstkoekjes uit aan de artsen en verplegers. Zij die altijd met de feestdagen wél moeten werken.
Dan komt er jongetje de hoek om, hij kijkt en zeg: “De Kerstman!”. Van één van de elven krijgt hij een cadeau, een Candy Cane. Hij draait zich om naar zijn moeder en zegt: “Ik wilde niet maar ik ben blij dat we gegaan zijn”. En zo zie je maar weer, naar het ziekenhuis gaan is niet leuk, maar als je gewoon gaat weet je nooit welke verrassing er staat te gebeuren.
Dan vertrekken we richting de ingang, nemen plaats aan een grote tafel bij het restaurantgedeelte en nemen iets te drinken. Onder tussen krijgen alle kinderen die in de gang lopen een geschenk van ons. De Kerstman loopt rond met een aantal elven van afdeling naar afdeling om iedereen een hart onder de riem te steken en natuurlijk om voor de foto’s te zorgen die iedereen graag wil, op de foto met de Kerstman en zijn elfjes. Dan lopen we terug naar de tafel waar de anderen zitten.
Griz, die ook dit jaar weer de Kerstman is, ziet een vrouw naar binnen komen met een infuusstandaard aan de hand, meteen vraag hij om een grote troostdeken en gaat achter de vrouw aan. Halverwege de gang is hij bij haar. De vrouw draait zich om en kijkt vragend de Kerstman aan. Hij geeft haar de troostdeken en zegt: “Laat dit een beetje troost geven in uw strijd”. Ze begint te huilen en geeft de Kerstman een dikke knuffel. Ze zegt: “Jij maakt mijn hele verblijf hier goed”. Dan draait ze zich om en loopt zachtjes verder. Eenmaal weer terug bij de tafel kan Griz het niet loslaten en gaat nogmaals naar de afdeling om te kijken of het goed gaat met de mevrouw die hij zojuist had verrast. Hij meld zich bij de balie en vraagt waar de vrouw is die zojuist een deken had gekregen. De mevrouw achter de balie zei meteen: “Ik weet wie u bedoeld. Ze kwam bij me, liet de deken zien en vertelde dat ze die gekregen had van de Kerstman. Ze straalde zelfs een beetje ondanks de ernst van haar ziekte”. Helaas was de arts bij haar en mocht Griz haar niet bezoeken.
Met een brok in zijn keel liep hij terug naar de anderen.
De twee rendieren, die ook nog eens een goed klusteam blijken te zijn, waren klaar. Nog snel even een foto bij het gedoneerde speelgoed en dan pakken we alles in en gaan op weg naar huis. Zo kwam er weer een eind aan een emotionele dag met een lach en een traan.
Weet dat iedereen het anders heeft beleeft deze dag. Want we zijn natuurlijk allemaal anders.
“Ik vond het een heel leuke ervaring en ga volgend jaar weer graag mee” laat Mark aan ons weten.
Bij mij (Griz) blijven een aantal dingen door het hoofd spelen. De ouders van het te vroeg geboren baby’tje en wat ze vertelden, het kindje dat zo machteloos in het bedje lag en dan die ene mevrouw die zo blij was met het geschenk.
“Het jonge gezinnetje waarbij de Kerstman en ik, zittend naast zijn wiegje, dromend kijken naar de kleine man waarbij vader een foto maakte. Het moment dat vader besefte dat wat we doen ook effect heeft op hun als ouders. En het kleine meisje met haar beentjes omhoog. Dit zijn twee dingen die in mijn hartje hebben plaatsgenomen” aldus Kirsten.
Troostdekentjes Overijssel bedank dat we deze weer mochten uitdelen. Ondanks dat jullie ze voor kinderen haken, gaf ik er één aan een volwassen vrouw. Wat was zij blij met dit gebaar, dankbaar dat er toch iemand is die aan haar dacht. Die haar het gevoel gaf dat ze bestaat.
Onze dank aan:
- Het Slingeland Ziekenhuis te Doetinchem dat zij hebben ingestemd met onze actie en ons zo goed hebben begeleid.
- Allen die middels donaties en/of sponsoring dit mede hebben mogelijk gemaakt.
Stichting Bikers4all
Samen maken we het verschil
Verslag van de kerstmarkt op 9 december 2018
Vroeg in de ochtend van 9 december kwamen we aan bij Dragonheart in Enschede, één motor en één auto.
Na ons gemeld te hebben pakte we snel de auto uit en parkeerde we de motor op zijn plek.
Maicel bracht die ochtend drie mooie kerststukken voor op de stand ter aankleding.
Om 10.00 uur waren we klaar en haalde we onze eerst kop koffie.
Standhouders kwamen even bij ons kijken wie we waren, en wij keken en praatten bij de andere standhouders.
Na de uitleg over de stichting kregen we complimenten over wat we doen.
De scouting, die ook aanwezig waren, kwamen zich even voorstellen en al snel werden mooie dingen besproken.
Om 11.00 uur kwamen de eerste bezoekers. Bezoekers die naar een bijzondere kerstmarkt kwamen.
Ondanks de slechte voorspellingen was het weer redelijk goed, maar het was wel enorm koud.
De eerste mensen liepen onze stand voorbij en snapte niet waarom deze ‘motorclub’ bij een kerstmarkt aanwezig was.
Onze voorzitter kleedde zich even snel om en kwam terug als kerstman.
Al snel trokken kinderen hun ouders mee naar de kerstman. Hierdoor maakte ze meteen kennis met de bikers en dus met Stichting Bikers4all.
Toen het eenmaal goed droog was zetten we Grabbel-Bob ook nog eens in.
Kinderen konden voor 50 cent grabbelen en met leuk cadeautje gingen ze naar huis.
Velen wilde nog een keer met de kerstman en op de Harley op de foto.
De een op uitnodiging van de kerstman, de ander kwam zelf vragen of ze met de kerstman op de foto mocht.
De mannen achter de stand kregen er steeds meer handigheid in om zich snel om te draaien waardoor onze
rug badge gebruikt werd waarvoor ze gemaakt zijn, reclame maken voor de stichting.
De stichting is blij met het team dat de kou trotseerde om tijdens deze bijzondere
kerstmarkt de stand van de stichting te bemannen.
Door deze kerstmarkt hopen we ook bereikt te hebben waarvoor we daar waren.
We willen ook de trouwe aanhangers van de stichting, die honderden kilometers reden om ons even te zien,
bedanken voor hun komst. Het doet ons deugd dat jullie ons zo’n warm hart toedragen.
Daarnaast willen wij iedereen bedanken voor de donaties, groot of klein.
Alles helpt ons door te gaan om díe gezinnen, díe kinderen dat steuntje in de rug te kunnen bieden die ze nodig hebben.
En last but not least bedanken wij Dragonheart voor de plek die wij hebben gekregen om de stichting te promoten tijdens hun kerstmarkt.
Stichting Bikers4all wenst dan ook iedereen bijzondere en gezonde kerstdagen toe en een voorspoedig 2019 met vele veilige kilometers!
Zondag 19 augustus
Om 10.30 verzamelen we ons bij rest. Buds aan de amersfoortseweg.
En om 11.15 reden we weg voor het eerste deel van de rit.
De rit die via Garderen naar Speuld en dan door de bossen naar Vierhouten, Uddel.
In Uddel gingen we linksaf richting het Aardhuis. Onderweg zagen we zwijnen
lopen in het bos op zo’n 15 meter van de weg.
Toen ging de route weer langs Rest. Buds richting Kootwijk. Weer lieten we
de ijsco links liggen. Aan het eind gingen we links richting Harskamp,
Wekerom.
Via Otterlo reden we naar het vliegveld Terlet.
Op de parking van rest de Termiekbelt was een lunchpauze ingelast. Een
van de volgautos viel daar stil. De 2 automonteurs die mee waren kwamen er achter dat ze deze auto niet meer aan het rijden konden krijgen, dus de
ANWB werd gebeld. Na overleg en met achterlating van een aantal flesjes
water vervolgde de rest de route.
Deze ging over de Postbank met zijn haarspeldbochtjes. Dan door de
tunnelbak in Dieren zo richting Eerbeek,Loenen, Hoenderloo
In Hoenderloo werd gestopt bij ijs van Co, om een heerlijk ijsje te halen.
Daarna werd de rit vervolgd naar Apeldoorn waar we werden ontvangen bij het clubhuis van motorclub Back on the Road.
Back on the Road had een geweldige BBQ georganiseerd.
Bij binnenkomst spraken we ook een oud bestuurslid en zijn vrouw van de
stichting.
Tijdens de BBQ werd er gesproken met nieuwe mensen over hun inzet en wat
ze kunnen doen, maar ook over de rit werd er gesproken.
Tussen 18.00 en 19.00 vertrokken we richting huis. Er werd afscheid
genomen van elkaar met een tot de volgende ronde.
Ook was er even die traan bij het afscheid.
Als laatste vertrok natuurlijk onze voorzitter.
De een vertrok richting Noord Holland. Een ander naar de polder en weer
een ander naar zijn Graafschap.
Wij danken iedereen die mee was met deze mooie tocht. Zoveel bochten,
zoveel heuvels, met af en toe een recht stuk er in.
Een route zoals het leven van een gepest persoon. De ups en downs een
kronkelig pad met af en toe dat rechte stuk.
Volgend jaar zal er de 2e run gereden worden.
Waar en wanneer? Volg ons op facebook of via de website.
Vriendschap met een doel. Voor elkaar en met elkaar.
Zaterdag 4 augustus, Kindermiddag van Stichting De Eethoek
Rond 12.00 uur verzamelen de eersten op het adres van de Stichting, om 12.30 uur rijden we gezamenlijk naar Enschede om de anderen op te halen en dan door naar Diffelen waar we zijn uitgenodigd door Stichting de Eethoek uit Almelooooooo.
Om 13.45 uur rijden we het terrein op en worden we verwelkomt door de gezinnen en hun kinderen. Nadat we iedereen begroet hebben en we iets te drinken hebben gekregen, verzamelen we iedereen en sprak onze voorzitter iedereen even toe.
Hij legde uit hoe de beide stichting elkaar hebben ontmoet en de klik er (vrijwel meteen) was. We zijn allen mensen die iets doen vanuit ons hart. Daarna vertelde hij wat de bedoeling was van deze dag, rijden met de kinderen en natuurlijk onderweg een ijsje eten met de kinderen.
Vier kinderen gingen de eerste rit mee en kregen in Ommen een heerlijk schepijsje van wel drie bolletjes. Eén meisje herhaalde dat nog eens met een verbaasde klank: “Drie bolletjes?”.
Een klein mannetje was mee. Hij pakte de hand van de voorzitter vast en vroeg heel rustig: “Mag ik een schatkist?”. De voorzitter keek het kleine mannetje verbaasd aan, “Ja die hebben ze hier” zei hij toen. De kids gingen heerlijk bij elkaar aan tafel zitten tussen de bikers en begonnen hun ijsje op te eten. Het mannetje had zijn ijsje op. Hij stond op, liep naar de voorzitter en gaf hem een knuffel. Daarna liep hij naar zijn chauffeur en vroeg of hij de button op wilde spelden die hij in zijn schatkist had gevonden. Hierna werd de terugreis gestart en via een mooie weg reden we terug. Bij terug komst was er een erehaag van de gezinsleden, uiteraard met telefoons om de binnenkomst te filmen.
De volgende rit gingen er drie kinderen mee. Ondanks dat Griz probeerde een meisje over te halen om mee te rijden. Het meisje was in eerste instantie overtuigd en ging haar lange broek aantrekken. Maar eenmaal terug was er toch weer die angst.
De rit werd gestart en weer reden ze naar Ommen voor een heerlijk ijsje. De kinderen namen weer plaats op hun stoeltjes en zaten heerlijk te genieten. Ondertussen zaten de bikers ook heerlijk onder het ijs. Twee kinderen vonden de rit zo imponerend. Daarna werd weer teruggereden naar Diffelen. Waar we weer werden ontvangen door een haag van mensen.
Een korte drinkpauze werd er in gelast, waarna de laatste twee helden van de dag mee gingen een ijsje eten. Weer reden we de zelfde route naar Ommen om een ijsje te halen. Nu was er een klein mannetje van drie jaar mee. Het ijsje vond hij heerlijk. Maar hij was zo onder de indruk van het ritje dat hij op het laatst meer ‘milkshake’ had dan een ijsje. Op de terugweg stopte we even bij een cafetaria om voor alle achterblijvers ijs te halen.
Eenmaal terug worden we uitgenodigd voor deelname aan de BBQ en werden de rijders verrast met een Lucky Buddha én een prachtig boekje waarin iedereen wat had geschreven aan ons over hun bijzondere dag. Er werd heerlijk gepraat met iedereen. De dames die mee waren, waren druk met de kids, want kinderen willen graag de aandacht van deze stoere vrouwen. Tijdens de BBQ werd iedereen uitgenodigd om naar buiten te komen voor een groepsfoto.
Daarna is het tijd om te vertrekken. Na afscheid te hebben genomen van iedereen en een diepe buiging van de twee oprichters van De Eethoek in ontvangst te hebben genomen, rijden we weg.
Het was een mooie dag voor iedereen. Een dag waarin de kleintjes enorm gegroeid zijn en waarbij een aantal hun grens verlegd hebben.
Wij van Stichting Bikers4all wensen iedereen van De Eethoek nog veel plezier.
En Monique en Stephan, wij kunnen alleen maar zeggen, ga door met jullie goede werk!
Zonder jullie inzet hadden deze gezinnen niet zo’n mooi weekend gehad.
Stichting Bikers4all…
Samen maken we het verschil, met elkaar en voor elkaar!
Verslag van Ride Out, Henk
Op zondag 29 juli 2018 om 11.00 uur verzamelen we bij McDonald’s in Enkhuizen. Na even wat gerust en iedereen begroet te hebben volgt een briefing waarin verteld wordt hoe en wat we gaan doen. Ook wordt er verteld dat deze rit best emotioneel kan zijn en dat we graag van te voren vernemen als er iets is en of er mensen zijn die na afloop behoefte hebben om nog na te praten.
Een ieder kan dit aangeven zodat we daar dan ook de tijd voor nemen. Na de briefing vertrekt de groep van twaalf motoren, één zijspan, één trike en de volgauto. Ondanks het drukke verkeer komen we aan bij Henk als één groep.
We rijden de wijk in en vervolgens de straat in. Mensen staan ons op te wachten met camera’s en iedereen parkeert zijn voertuig zo dat we bij vertrek zo weg kunnen. De voorzitter stapt af, loopt naar de familie en stelt zich voor. En dan komt hij bij Henk, stelt zich voor aan hem en verteld wat we gaan doen deze dag. Henk heeft er duidelijk naar toegeleefd en heeft er veel zin in.
Dan is het de beurt aan iedereen om zich voor te stellen. Een klein vrouwtje met zilverkleurig haar staat zeer geëmotioneerd toe te kijken, haar handen voor haar mond. Het is de moeder van Henk. Ze heeft het er erg moeilijk mee. Kirsten staat bij haar als Griz naar haar toe komt lopen, hij pakt haar hand en vraagt haar om mee te gaan met deze Ride Out. Eerst vind ze het niet nodig, maar als Griz dan tegen haar zegt: “We zijn er vandaag ook voor u. Ik kan me voorstellen dat het voor u ook heel erg moeilijk is om op 83 jarige leeftijd je zoon zo te zien. U kunt met de auto mee als u liever niet op de motor gaat.” Dan stemt ze toe. Samen met haar man gaat ze mee. Voor vertrek werden er nog een aantal foto’s gemaakt en dan is het toch echt tijd om te vertrekken.
Met veel lawaai rijden we weg en met een nieuwe voorrijdster reden we Hoorn uit, door Wognum, langs Opmeer en vervolgens richting Schagen, Sint Maartenszee en Petten naar ons rustpunt. Onderweg werd er gestopt, motoren werden opgesteld voor een line-up foto met Henk.
Daarna nemen we afscheid van fotograaf Bertil van Beek en vervolgen wij onze rit.
Uiteindelijk komen we aan in Camperduin en stoppen we bij Snackstop De Campernol, waar eigenaresse Inge Harmsen spontaan met flesjes water aan komt lopen voor iedereen. Na overleg konden we met de motoren de duin op rijden om op deze manier zo dicht mogelijk bij het strand en de zee te komen, speciaal voor Henk. Ook hier worden wat foto’s gemaakt en dan lopen we naar Restaurant Struin.
Onderweg naar het restaurant zegt Henk: “Ik wil iedereen trakteren op iets te drinken.” Griz zegt dat dit heel aardig is van Henk, maar dat de Stichting die kosten voor haar rekening neemt. Ook dit keer krijgt iedereen de eerste consumptie vanuit de Stichting. Henk en zijn ouders krijgen alles aangeboden.
Dan wordt het tijd om terug te rijden. Het zijspan werd opgehaald en Griz helpt Henk in het zijspan. De hoge instap werd een steeds grotere drempel voor Henk, maar voor de rest vond hij het geweldig.
De terugreis ging dwars door Groet, langs Schoorl, via Alkmaar richting Hoorn weer terug naar huis.
Thuis aangekomen werd Henk nog eenmaal uit het zijspan gehaald.
De zusters van Henk hadden een tafel met limonade, kaas en worst klaar gezet. Griz helpt even met inschenken en geeft Henk als eerste zijn drinken. Dan vraagt zijn moeder even of we willen luisteren.
Ze bedankte iedereen en ook de Stichting dat ze dit hebben gedaan in zo’n korte tijd. Ze uitte haar respect voor Stichting Bikers4all en alle rijders die erbij waren om voor Henk deze dag mogelijk te maken. Daarna nam Griz nog even het woord en bedankt iedereen van uit de Stichting voor alle hulp en het nette rijden onderweg. Een dag dat we mooi samengewerkt hebben met respect voor de regels van Stichting Bikers4all. Dan loopt Griz even weg en komt terug met een Troostdeken voor Henk zodat hij deze kan omdoen als het even moeilijk wordt.
En met de belofte we komen nog een keer aan, vertrekken als laatste ook de leden van Bikers4all.
Onze PR-Lady is, van de groep welke eerder die dag als één groep aankwam, de laatste die vertrok bij Henk.
Henk heeft (zoals hij dat zelf zei) onwijs genoten. Hij gaf aan dat dit voor hem de eerste keer was dat hij in Camperduin is geweest en dat hij voor het eerst in een groep heeft meegereden.
Wij zijn dankbaar dat Henk zijn wens, om nog één keer met de motor naar het strand en de zee te gaan, werkelijkheid heeft mogen worden.
Dank aan alle rijders die deze dag mede mogelijk hebben gemaakt.
Dank aan Inge van Snackstop Camperduin voor haar prachtige gebaar van heerlijk gekoeld water.
Dank aan Restaurant Struin voor hun goede en snelle service.
Stichting Bikers4all…
Samen maken we het verschil, met elkaar en voor elkaar!
Uit het Westfries Dagblad.
Verslag van VIP-rit
Zondag 22 juli, VIP rit naar het Dolfinarium in Harderwijk
Tijdens de veiling waren er twee bonnen voor een arrangement naar het
Dolfinarium in Harderwijk, en vandaag was het dan zover. De gezinnen die de bonnen hadden gekregen van hun, zeg maar sponsor, verzamelde om 12.00 uur bij de McDonald’s in Enkhuizen. Samen met twee kinderen die we dit jaar hebben bijgestaan in Noord-Holland .
Om 12.15 uur vertrekken vijf motoren en twee auto’s in colonne naar Harderwijk. Drie motoren voor de auto’s en twee staart rijders. De rit die over de dijk voerde was geweldig door het mooie uitzicht. Dan door Lelystad onder de A6 door. Vlak voor we onder de A6 door konden stonden we even stil bij een verkeerslicht. De twee voorste rijders keken elkaar aan, ze konden elkaar nauwelijks nog zien door alle muggen op hun helm.
In Harderwijk kregen we begeleiding van parkeerbeheer tot aan de ingang van het Dolfinarium. Na ons gemeld te hebben bij de receptie mochten wij onze voertuigen op het terrein van het Dolfinarium parkeren. Zeven kinderen, de fotograaf, twee begeleiders en de ouders gingen naar binnen. Zes personen bleven bij de voertuigen achter.
Eenmaal binnen hebben we eerst de plattegrond bekeken en wat kleine afspraken gemaakt. Wij hadden het geluk dat één van de moeders vaker in het Dolfinarium was geweest en zij heeft ons de mooiste dingen in het park laten zien.
We zouden beginnen bij de Dolfijnen Lagune, maar onderweg kwamen we langs een show van prachtige grote walrussen. De tribunes waren vol, maar wij stonden aan de overkant en konden meegenieten van de show die werd gegeven. Daarnaast was de Dolfijnen Lagune, wat dan ook onze volgende stop was. Ook nu weer hadden we mazzel want deze begonnen direct na de Zeeleeuwenshow met de Dolfijnenshow. Overal hoorde ik de kinderen roepen dat er dolfijnen dichtbij waren en dat juist dát de mooiste plek was voor foto’s. Aan de ‘ooh’, ‘wauw’ en ‘kijk daar eens’ opmerkingen merkte je gewoon dat iedereen aan het genieten was.
Na de dolfijnen zouden we naar het gedeelte onderin gaan waar je de dolfijnen voorbij kon zien zwemmen, maar hier stond zo’n enorme rij dat we gekozen hebben om naar de roggen te gaan.
Eenmaal bij de roggen aangekomen was het roggen-aai-tijd. Alle kinderen (inclusief de volwassenen) hingen over de rand heen om de roggen die voorbij kwamen zwemmen te aaien. Eén van de kinderen vond het heel spannend. Zij wilde de roggen wel aaien maar durfde niet goed. Kirsten stelde toen voor om samen een rog te gaan aaien en spraken af dat de eerste rog die vlakbij kwam zwemmen, dat we die samen zouden gaan aaien. Nog vond ze het spannend maar met haar hand in die van Kirsten heeft ze het toch gedaan. Een kleine gil kwam er uit haar mond toen ze met haar vingers het oppervlak van de rog voelde, maar wat vond ze het geweldig. Samen hebben ze nog een aantal roggen kunnen aaien en ze heeft zelfs nog een rog alleen geaaid! Kirsten was super trots op haar.
De volgende stop was bij de aquariums waarbij je door de bek van een haai naar binnen ging. Hier zagen we prachtige dieren en verschillende maten zeepaardjes. Daarna was het tijd voor een verrassing. We gingen op zoek naar een heerlijk ijsje voor iedereen! Deze werden aangeboden vanuit Stichting Bikers4all. Na het ijsje besloten we nog één keer te kijken bij het onderwater gedeelte waar het eerder die dag zo druk was. En we hadden geluk, er was nu niet zo’n grote rij als daarvoor dus wij sloten aan. Met een lift gingen we naar beneden. We keken onze ogen uit, wat is dat een prachtig gezicht om die dolfijnen zo vlak langs het raam te zien zwemmen! De kinderen en ouders genoten hier ook van, ondanks de warmte die daar beneden was. Kirsten probeerde van iedereen foto’s te maken met een dolfijn op de achtergrond. Helaas is dat niet bij iedereen gelukt.
Weer boven hebben we een plek gezocht waar we een mooie groepsfoto konden maken. Toen we een groot beeld zagen van een walrus hebben we ons daar verzameld voor de groepsfoto. Daarna zijn we gaan ‘Rots lopen over het water’. Dit was best spannend want er waren ook mensen die vanaf de andere kant kwamen lopen. Het was ook hier weer best druk, en na een tijdje kwamen de laatste twee rots lopers veilig aan de overkant aan. We liepen naar een gedeelte waar de kinderen met hun voeten in het water konden. Maar eenmaal daar aangekomen zagen we dat dit gedeelte was afgesloten. Er was een grote glijbaan te zien in plaats van een strandje met water. Helaas was de glijbaan nog niet in gebruik dus gingen we weer verder. We zijn naar één van de speeltuinen gegaan en hebben de kinderen daar even lekker laten spelen voordat we weer naar buiten moesten.
Dit was een mooi moment om voor de zes achtergebleven ‘voertuig oppassers’ even een ijsje te halen zodat ook zij even konden genieten van wat verkoeling.
Na drie uur in het park rond te hebben gelopen kwam de groep weer naar buiten, en om ongeveer 16.15 uur vertrokken we weer richting Enkhuizen waar we om 17.15 uur aankwamen bij McDonald’s. Daar werden de kinderen nog getrakteerd op een Happy Meal om de dag af te sluiten. De ambassadeurs genoten in de tussentijd van een milkshake en dan nemen we afscheid van iedereen. De kinderen gaven de ambassadeurs allemaal een dikke knuffel. Eén van de moeders deelde aan de kinderen nog een dolfijntje uit, als aandenken van deze geweldige dag. Dit vonden wij als organisatie een bijzonder lief gebaar.
Deze dag werd mogelijk gemaakt door de donatie van entree kaarten van Opeldealer Broekhuisen in Deventer. Zeven kinderen hebben genoten. De vier ouders die mee waren hebben genoten van de blije koppies. De twee kleine broertjes vonden het geweldig in de Buick, het geluid gaf ze een kick.
Wij als organisatie kijken terug op een mooie, geslaagde dag. Waar ook wij kracht uit putten om door te gaan met ons werk.
Join Stichting Bikers4all meld je aan als Ambassadeur en help mee met het opzetten van Ride Outs.
Verslag Ride Out Kimberley
Zondag ochtend, verzamelen motorrijders en 1 triker op de afgesproken plek.
Na een heerlijk bakkie koffie maken we ons op voor vertrek naar het gezin.
We rijden het hofje op waar het gezin woont.
Het meisje en de moeder staan meteen buiten.
Iedereen maakt kennis met alle leden van dit gezin.
Dan word iedereen uitgenodigd voor koffie en thee. En na een half uur
vertrekken we voor een mooie rit richting de kust.
We rijden over dijkjes langs waterwegen. Door mooie dorpjes. En dan zet
onze roadcaptain zijn motor aan de kant. De hele groep stopt langs de weg.
De eerste man rent naar de overzijde van de weg om hulp te bieden aan een
86 jarige vrouw die te water is geraakt. Omstanders waren al bezig haar
de 2 meter hoge wal op te trekken.
De moeder van het meisje is EHBOer en komt meteen hulp bieden tot er
proversionele hulp aanwezig is. De rest van het team begon het verkeer
te regelen om zo voor de doorstroom te zorgen. Maar ook het meisje werd
afgeleid van wat er gebeurt was.
Zonder woorden of opdrachten vervulde iedereen zijn taak. Er bij staan
kijken is geen optie. Toen de hulpverleners aanwezig waren, zijn we
vertrokken om onze ride out te vervolgen.
Eenmaal bij de manege aangekomen nam de fotograaf de moeder en dochter mee naar binnen. De rest ging naar de ijssalon Pinocchio om getracteerd te
worden op een heerlijk ijsje dat werd aangeboden door de stichting.
Het meisje kreeg een paardrijles van een half uur.
Wat vond ze dit geweldig om te doen.
Daarna nog ff het paard borstelen.
Na ongeveer 45 min werd het 3-tal opgehaald om ook nog een ijsje te nemen.
En dan door met het laatste gedeelte van de toer.
En net als de heenweg was ook dit een mooie rit door noord holland.
Eenmaal thuis aangekomen maakte we ons op om afscheid te nemen van het gezin.
Het meisje K. Kreeg uit handen van Sparky een mooie troostdeken in haar
kleur, roze.
Ze pakte alle bikers vast om ze een dikke knuffel te geven.
Kimberly. riep dit is de mooiste dag van mijn leven, deze ga ik nooit vergeten.
Nog eenmaal geeft iedereen moeder en dochter een hand en de wens voor
sterkte in de komende periode.
Dan nemen we afscheid van elkaar en rijden wij weg. Onze voorzitter als
laatste man.
Stichting Bikers4all kan terug kijken op een mooie dag voor dit meisje en
dit gezin.
En wij hopen dat we een positieve draai hebben kunnen geven voor de toekomst.
Een aantal dagen later krijgen we bericht van de moeder. In het emotionele
bericht staat 1 belangrijk zin. Ze heeft sinds de ride out geen haren meer
uit haar hoofd getrokken.
De stichting bedank iedereen die aanwezig was bij deze ride out.
De mensen van de manege bedanken we voor het mogelijk maken van de privéles.
Verslag van de Vechtgenotenrit 2018
Zaterdag 2 Juni was het zover, de Vechtgenotenrit te Ommen
Zaterdagochtend, veel te vroeg natuurlijk, zat ik samen met mijn maat aan de koffie bij ons achter in de tuin. Het regende zachtjes. Maar na een uur werd het droog. We zetten de motoren buiten en hezen ons in onze motorkleding.
Het was 7.30 uur toen we richting Ommen reden. Onderweg in Almelo moesten we even tanken en stond één van onze ambassadeurs te wachten om samen op te rijden. Na nog even de bandenspanning gecontroleerd te hebben, reden we door naar Ommen.
Om 8.40 uur reden wij het terrein op van het vechtgenotenhuis en nee, we waren zeker niet de eersten. Bij de ingang werden wij hartelijk verwelkomt door de organisatie en kregen we een plankje voor onze standaard zodat de motor niet zou omvallen.
Onze voorzitter kreeg deze dag de voorzitster van de Vechtgenotenrit achterop en kon zijn motor dus vooraan neerzetten. Nadat we ons gemeld hadden bij de inschrijving kregen we allen een nummer toebedeeld met de woorden: “Leg deze op je trike of span”. Wij lachen natuurlijk. Wij zijn bikers en rijden op 2 wielen. Nadat we het nummer op onze motor hadden gelegd gingen we op naar de koffie tafel, onze voorzitter werd meegenomen door Roos naar de briefing van de verkeersregelaars. Na de briefing liep hij terug naar het veld en sloot zich aan bij de andere trikers en bikers. Ondertussen waren de anderen mensen die via de stichting aangemeld waren ook binnen.
9.15 uur, met een kleine vertraging werden de kinderen aan hun bestuurder gekoppeld. Onze secretaris werd gekoppeld aan een meneer van ruim 2 meter. Maar dan komt de zoon van de meneer en wil ruilen. De jonge man wilde liever achterop een motor dan achter op een trike. En zoals hij zelf zei: “Een motor is veel cooler dan een trike”. Sorry trikers, maar dat zijn de woorden van een kind.
9.30 uur, nog eenmaal word het woord genomen door de leiding van die dag. En dan starten we de motoren. De burgemeester verwijderd het lint en dan gaan we. In het eerste bochtje is het dringen geblazen, lijkt de formule 1 wel. Gelukkig we zijn er door en rijden zoals Roos het wilde achter de zijspannen aan. Het eerste stuk is vochtig maar hoe later het werd hoe mooier het weer.
Via mooie weggetjes reden we binnen door naar de eerste stop. Het grote aantal verkeersbegeleiders maakte dat we niet veel werden ingehaald. De regelaars reden vaak een andere route. De route kruiste dit jaar ook een aantal keren het spoor. De pech was dat hierdoor de route even in 2 werd gesplitst. Maar door de goede communicatie werd er dan voorin even gewacht zodat iedereen weer netjes kon aansluiten.
Rond 11.45 uur kwamen we aan in Hardenberg waar er een stop was bij Natuurcentrum ‘De Koppel’. De motoren werd gestald en we liepen gezamenlijk naar het terrein. Op het terrein kregen we dit jaar allemaal een lunch bag. De mannen en vrouwen spraken met elkaar, ook van de verschillende organisatie die deze dag meereden spraken even met elkaar. Twee van ons gingen voor de zekerheid even tanken. En dan klinkt het fluitsignaal, we gaan vertrekken. Iedereen loopt naar zijn voertuig toe. Langzaam beginnen de trikers en zijspanrijders zich weer op te stellen. Onze voorzitter blijft op verzoek even wachten totdat iedereen zit en dat de motoren draaien. Ja we zijn er klaar voor, eindelijk op weg naar Ommen. Vlak voor Ommen is er een stop waar ijs uitgedeeld zou worden. Ja en dan weet je dat de voorzitter van Bikers4all toch iets meer haast krijgt. Whahahahaha.
Langzaam en zo veilig mogelijk en ook zorgend dat de regelaars van hem geen last hadden reed hij langs de stoet heen. Onderweg keek Roos of er lege plekken waren op trikes en zijspannen. En als een van de eerste kwamen wij aan bij ‘De Bootsman’ in Stegeren. Snel de motor geparkeerd en samen met Roos de trikers en zijspanrijders er tussenuit halen om te kijken of ze nog een ouder achterop konden nemen. Onze voorzitter kon het niet laten en al snel had hij zijn eerste ijsje op en begon aan zijn tweede ijsje.
Na een korte stop vertrokken we naar het centrum van Ommen. Waar we zoals ieder jaar een sponsorrondje doen. Sirenes, luchthorens, claxons en motoren die hoog in de toeren werden gegooid om de belevenis maar heel intens te maken. Iedereen zwaaide naar elkaar, daarna we reden door naar het terrein van het vechtgenotenhuis.
We hebben de kinderen zien lopen in de ochtend en nu zien we ze weer. Hun gezicht is veranderd en zit vol vreugde. Maar ook zie je de vermoeidheid op sommige gezichten. Nee afstappen komt niet voor in hun woordenboek op deze dag. Eenmaal terug volgt er het dankwoord vanuit de organisatie door Roos. Helmen werden weer ingeleverd. Ook dit jaar was er weer het bekende presentje, dit jaar kregen we allemaal een voederbak (broodtrommel). Dan is het tijd om naar huis te gaan en met de woorden: “Tot volgend jaar!” rijden we weg.
Een mooie dag waarin wij als bikers, trikers en zijspanrijders hebben laten zien dat we kunnen samen werken, en dat we rijders zijn met een gouden hart en dat deze ook nog eens op de juiste plek gedragen word. We zijn het er allemaal over eens dat Kanker zo snel mogelijk genezen moet kunnen worden en tot die tijd willen wij allemaal die personen, of ze nu jong of oud zijn, direct of indirect te maken hebben gekregen met deze ziekte, dat steuntje in de rug geven. De Vechtgenotenrit zorgt dat mensen ergens naar kunnen uitkijken maar neemt ook even de zorgen weg voor een dag.
Onze stichting doet dit op een kleinere schaal bij de mensen thuis. Wij komen naar u toe en nemen u en uw gezin mee voor een onvergetelijke dag.
Zondag 6 mei, Ride Out Richelle
Toen wij om ongeveer 10.30 uur het terrein van de McDonalds opreden waren er al een
aantal motorrijders aanwezig. Even snel kennis gemaakt met de nieuwe gezichten en kijken naar iedereen die langzaam binnen stroomt. Tien, twintig en uiteindelijk zijn het er dit keer 26 motoren en 1 trike.
Onze fotograaf gaat snel met het Quit Claim formulier rond om te tekenen. Het formulier waarbij wij als stichting toestemming vragen om de foto’s te gebruiken.
Om 11.15 uur neemt Grizzly het woord en gebruikt hij zijn fluitje om de aandacht te krijgen van iedereen.
Hier vertelt hij waarom we deze Ride Out op hebben gezet. Een chronisch ziek meisje dat ook nog eens te maken heeft gekregen met huiselijk geweld. Een meisje van 10 jaar, die het gevoel heeft dat alles haar schuld is. Waardoor er verschrikkelijke gedachten in haar omgaan.
Dan volgt nog even de uitleg van hoe wij rijden in het verkeer. En krijgt iedereen nog even de gelegenheid om naar het toilet te gaan.
Rond 11.30 uur gaan we vertrekken richting het gezin. Een rit van vijf minuten. Grizzly belt aan bij het huis dat door Maddog word aangewezen. De deur gaat open. Een vrouw doet in haar badjas de deur open. Ze kijkt verschrikt in de ogen van een grote biker. Dan komt Maddog vertellen dat hij twee straten te vroeg is in gegaan. Leve zijn navigatie. Met een excuus en het wensen van een fijne dag aan deze dame vertrekken we weer om twee straten verderop met open armen te worden ontvangen.
Het pleintje staat vol. Buren komen naar buiten, anderen vliegen naar binnen. Grizzly neemt even het woord en vertelt wat we gaan doen. Kleding voor de personen werd uit de koffers gepakt. En als ze dan in het leer gestoken zijn vertrekken we voor een mooie route.
Een route die ging over kleine dijkweggetjes, door dorpjes van vijf woningen, één kerk en één kroeg, en tussen de weilanden door. Op één van de smalle dijkweggetjes hadden wij het geluk om een stoet van ruim twintig oldtimer vrachtwagens tegen te komen. Voor de trike rijder en de twee volgauto’s was dat geen pretje.
Na ongeveer een uur komen we aan bij de Roofvogelopvang in Middenbeemster. We worden warm ontvangen. En nadat iedereen zijn motor langs de weg heeft weggezet lopen we naar de oprit. Op de oprit vertelt de eigenaar wat de bedoeling is.
Het gezin gaat met ongeveer twintig man naar binnen om te luisteren wat de man te vertellen heeft over zijn vogels. 
Het kleine meissie krijgt zelfs een mooie uil, genaamd Woody, op haar arm.
Na een half uurtje gaat de tweede helft naar binnen om ook daar het verhaal te aanhoren.
Op een gegeven moment krijgen we te horen dat de trike even zo mag worden neergezet dat er foto’s gemaakt worden met het meisje en de uil op de trike.
Hierna bedanken Grizzly en Maddog de eigenaar voor zijn gastvrijheid en vertrekken wij om onze rit uit te rijden. Door tunneltjes en langs terrassen reden we om uiteindelijk bij restaurant-hotel De Gouden Karper in Rustenburg te stoppen om iets te drinken en een snelle hap. Het drinken werd aangeboden door de stichting. Dan worden er nog een aantal groepsfoto’s gemaakt. 
Waarna we het laatste stukje reden, terug naar het huis van onze gasten.
Weer staat het pleintje vol. Nu komen buren toch even luisteren wat er gezegd wordt. Het beeld dat het een MC was, werd weggenomen. Dan neemt Grizzly nog eenmaal het woord en bedankt iedereen voor de ondersteuning bij deze rit. Hij verteld dat bikers4all al 18 jaar zich inzet voor gezinnen die een steuntje in de rug kunnen gebruiken en hij hoopt dat bikers4all nog zeker 18 jaar dit mag blijven doen. Ook geeft hij te kennen dat hij tevens hoopt dat het steeds minder nodig hoeft te zijn.
Dan draait hij zich om naar het gezin. Geeft ze een hand en bedankt hun voor het vertrouwen dat zij hebben in Stichting Bikers4all dat wij dit voor hen hebben mogen doen. Hij wens ze één voor één heel veel sterkte voor nu en straks, en belooft ze dat we nog een keer aankomen. Dan pakt hij het kleine handje van het meisje vast. Het meisje dat in die middag van verlegen naar ondeugend veranderde. Ze was die middag even weer dat kleine meisje.
Tegen haar zegt Griz: “Meissie we zijn er vandaag voor jouw geweest om je te laten zien dat er wel mensen zijn van je houden. Mensen die het niet eerlijk vinden wat jouw is overkomen”. Uit handen van Sparky ontvangt zij een troostdekenpakket. Een deken, een knuffel en een hartje.
Griz zegt: “Wij gaan nu weg maar vergeten jou nooit. En mocht jij nu, straks of in de komende tijd er even doorheen zitten, dan pak je deze deken en sla je die om je heen. Dan voel je de warmte van iedereen die er vandaag bij waren. De deken die met liefde gehaakt is, zal je helpen verder te gaan”. Het meisje begint te huilen.
Griz pakt haar vast, legt zijn voorhoofd tegen die van haar en troost haar. Dan draait hij zich om naar de bikers. Het is doodstil op het plein. Veertig bikers staan daar met een brok in de keel.
Griz vraagt ze om afscheid te nemen van dit gezin.
Iedereen geeft ze nog eenmaal een hand. Iedereen geeft even zijn troost.
Ondertussen stapt Griz opzij met een brok in zijn keel.
Alle mensen bedankt Griz persoonlijk namens de Stichting.
Hij ziet de emoties in hun ogen.
De rijders starten hun motoren en rijden één voor één weg. Griz wacht met wegrijden tot iedereen vertrokken is. Halverwege doet het meisje haar dekentje al om en zwaait de rest uit.
Nog eenmaal zwaaien we, en dan rijden ook wij weg.
Maddog bedankt dat jij namens de stichting de gesprekken gevoerd hebt en natuurlijk voor deze mooie route die je hebt opgezet.
Alle Ambassadeurs en bestuursleden die de dingen oppakte tijdens de rit.
De eigenaar van de roofvogelshow bedankt dat we welkom waren bij u.
De mensen van restaurant de Gouden Karper bedankt voor de gastvrijheid.
De stichting wil iedereen bij deze nogmaals bedanken voor het meerijden. Jullie aanwezigheid maakt een verschil. Wij hopen dat we jullie nog vaak mogen ontmoeten bij de Ride Outs die we mogen organiseren.
Stichting Bikers4all is een Non-Profit organisatie welke geheel draait op vrijwilligers en op donaties.
Zonder uw hulp, uw steun, kunnen wij deze prachtige en o zo noodzakelijke ritten niet doen. Onze dank aan allen die de stichting een warm hart toedraagt.
Zondag 8 april, Ride Out Sanne.
Aangevraagd door haar zusje en moeder. Het worstelen met haar ziekte en het pesten op school maakt dat ze deze Ride Out hadden aangevraagd. Na op gesprek te zijn geweest, wat ik als emotioneel heb ervaren, werd één ding gewoon duidelijk, we moeten dit oppakken. Hier is het steuntje in de rug o zo nodig.
Vanaf 11.00 uur verzamelen wij bij het Postiljon hotel in Arnhem. Bij aankomst zijn de eersten al aanwezig. Langzaam werd de groep groter, meer rijders kwamen aan bij het hotel.
Maurice was er samen met zijn vrouw om de donatie te overhandigen van dozen met speciale enveloppen. Nogmaals onze dank hiervoor. Gezamenlijk pakte we de dozen over in de andere auto’s en maakte ons op voor vertrek.
De vrije rijders die erbij waren ondertekende het quit claim formulier. Hierbij geven ze toestemming dat de stichting foto’s mag gebruiken met hun beeltenis.
Rond 11.30 uur nam Griz het woord. In het kort vertelde hij wat we gingen doen en hoe de rit zou gaan. Meteen hoorde we al iemand roepen: “O nee, zeker door de tunnel”.
Rond het middag uur kwamen wij aan bij het gezin. De buurt stond ons al op te wachten met foto- en filmapparaten. Toen we allemaal afgestapt waren gingen we ons voorstellen aan het gezin. 
Waarna wij uitgenodigd werden voor koffie en een plakje cake. Ik stond nog even buiten te praten met familieleden en buren. Complimenten over wat we doen en hoe wij het doen en dat ze dit o zo nodig hebben. Dan ga ik ook naar binnen om het gezin uit te leggen wat we gaan doen.
Blij verrast is Sanne met het bericht dat ze rijles krijgt voor de motor.
Dus nu snel de motorkleding aan en dan op de motor richting Arnhem. Eerst rijden we via de rijschoolhouder en dan snel naar het industrieterrein waar wij motorrijders genieten van de heerlijke koeken en een flesjes fris die we bij ons hebben.
Ondertussen krijgt Sanne rijles.
En tot onze verbazing deed ze de basisoefeningen al zo goed dat al snel de remproef werd geoefend. Dan zit de tijd erop voor Sanne. Nadat ook zij wat heeft kunnen drinken nemen we afscheid van René en zijn vrouw.
Om 14.00 uur vertrekken we voor een mooie rit door de achterhoek in plaats van over de Postbank. Dit in verband met een wielertocht. De route ging via Giesbeek, Zevenaar en Didam naar Beek met een stop in ‘s-Heerenberg. Hier werden pizza’s en broodjes shoarma genuttigd.
Daarna vervolgde wij onze weg via Duitsland naar de pont bij Doornburg en weer terug naar het huis van Sanne.
Onderweg zagen wij op een reclamezuil een temperatuur van 27 graden staan. Het was een mooie rit. Niet alleen de omgeving maar ook om te zien hoe iedereen opknapte van deze rit. Natuurlijk was er de lach en de traan onderweg.
Bij thuiskomst werden nog even de laatste foto’s genomen waaronder een groepsfoto. Nog eenmaal neemt Grizzly het woord. Hij bedankt iedereen en ondertussen haalt Sparky de troostdeken.
Grizzly overhandigd Sanne de troostdeken met de woorden: “Nu gaan we vertrekken en mocht je in de komende dagen of weken het even nodig hebben, sla dan deze deken om je heen en voel de warmte van deze mensen weer om je heen”.
Dan neemt iedereen afscheid van het gezin en van elkaar. Iedereen volgt zijn weg naar huis. Als laatste vertrek ik als voorzitter en kijk nog eenmaal naar links.
Daar staan drie personen ons uit te zwaaien. De spanning op de gezichten was helemaal weg. Alle drie lachend, wat hebben ze genoten van deze dag.
Namens Bikers4all wil ik alle rijders bedanken voor het aanwezig zijn bij deze Ride Out. Jullie hebben laten zien waar wij voor staan. Oprecht en persoonlijk.
Ik wil ook iedereen bedanken voor de meegenomen cadeaus voor Sanne.
Rijschool René Beumer willen wij bedanken voor zijn kosteloze medewerking voor de wensvraag en natuurlijk zijn vrouw voor de mooie foto’s.
De pizzeria in ‘s-Heerenberg voor zijn snelle reactie dat wij allen daar terecht konden.
Mark van Hal van 3 Wheels wil ik bedanken voor het mooie stukje route omleiding en het verkennen van de route rond om zijn thuisbasis.
Help Nederland Vooruit
Zaterdag 10 maart was het zover, de prijsuitreiking van de ING actie ‘Help Nederland Vooruit’.
Op uitnodiging van de ING zijn drie van onze bestuursleden naar Hengelo gereden om onze donatie in ontvangst te nemen.
Na de oproep eind 2017, welke op facebook voorbij kwam, heeft onze voorzitter de stichting aangemeld voor de ING actie ‘Help Nederland Vooruit’. In januari kregen wij te horen dat wij uit ruim 500 stichtingen waren uitgekozen om mee te doen aan de wedstrijd. Vandaag was dus de kers op de taart.
Om ongeveer 10.15 uur zijn we bij het kantoor aanwezig. We werden ontvangen door twee lieftallige dames welke ons naar het vertrek van de uitreiking begeleiden. Onder het genot van een heerlijk kopje cappuccino en heerlijke hapjes op tafel maakte wij kennis met elkaar.
Wanneer wij plaats nemen zien we maar vier cheques staan op tafel. Voor ons betekent dit dat we in ieder geval 1500 euro in ontvangst mogen nemen.
Na niet al te lange tijd komen ook de andere vertegenwoordigers binnen. Als eenmaal iedereen zit en voorzien is van een hapje en een drankje worden we nogmaals welkom geheten en wordt ons verteld dat er één stichting helaas niet het aantal stemmen had behaald wat nodig was. Na de introductie werd ons gevraagd wat we doen en waar we het geld voor gaan gebruiken.
Onze voorzitter vertelt het verhaal van de stichting en werd daarbij aan gevuld door de pr en de secretaris. De andere vertegenwoordigers waren diep onder de indruk over hoe wij op een persoonlijk wijze met onze doelen omgaan. Vervolgens vertellen de anderen hun verhaal over hun stichting. Na ongeveer een half uur kwamen wij op het punt van de uitreiking.
De 1500 euro werd als eerste gepakt en wij dachten: “die is voor ons”. Maar tot onze verbazing ging deze naar Stichting Doorswideopen uit Goor. Met iets van 150 stemmen.
Dan wordt de cheque van 2000 euro gepakt. Deze was voor Stichting de Gaarkeuken uit Almelo met 245 stemmen. Zij maken voor 75 personen waarvan 24 kinderen 2x per week een warme maaltijd. Zij wilde dit geld gaan gebruiken om de kinderen een mooie weekend te bezorgen zodat zij ook eens op vakantie kunnen.
Daarna word de 5000 euro cheque gepakt. Nu word het toch ff spannend. 285 stemmen heeft de volgende stichting Present uit Almelo. Dit is een stichting die landelijk 72 aftakkingen heeft.
En dan zijn wij eindelijk aan de beurt. Met 279 stemmen kregen wij de cheque van 3000 euro overhandigd. We zijn blij verrast, dit hadden we echt niet verwacht!
In de grote hal maken we samen nog een mooie groepsfoto met de oranje leeuw en werd er nog even nagepraat voordat we ieder ons eigen weg gingen.
We hebben een warm contact gelegd met één van de andere stichtingen en we gaan kijken hoe we misschien in de toekomst iets samen kunnen gaan doen. Al met al was het voor ons een geslaagde dag en wedstrijd.
We gaan dit geld gebruiken voor Ride outs en om onze andere projecten een boost te geven.
We willen de ING bedanken voor deze actie en de andere stichtingen succes wensen met hun projecten. En ‘last but not least’ willen wij graag onze voorzitter bedanken voor de aanmelding voor deze wedstrijd.